Ontmaskering van een hardnekkig denkbeeld
‘De eerste keer dat ik met het idee geconfronteerd werd, was bij een college ontwikkelingspsychologie. De docent, Pascal Wilhelm, deed het voorkomen als een soort quiz. Hij liet ons het geluid horen van baby David, die behoorlijk moest huilen. Aan ons de schone taak om aan het huiltje te horen wat hij voelde. Na ingespannen geluisterd te hebben, kwam de zaal tot de conclusie dat David boos was. Heel goed, zei de docent, we doen er nog eentje.
Nu luisterden we naar baby Dana. Ja, we kregen de slag te pakken en we constateerden unaniem dat Dana verdrietig was. Verrassing, grijnsde Wilhelm vergenoegd, je hebt twee keer hetzelfde geluidsfragment gehoord. Wat je zojuist hebt geleerd heeft niets te maken met babygehuil; je hebt geleerd wat je eigen vooroordelen over jongens en meisjes zijn. Ik voelde me behoorlijk gepakt: ik beschouwde mezelf als vrijzinnig, en onbevooroordeeld over de seksen. Ik had ongelijk. Maar ‘gelukkig’ ontdekte ik dat ik niet de enige ben. Zo’n 80 tot 90% van alle mensen zit – zelfs nu nog – onbewust vol stereotypen over mannen en vrouwen.’
